Artikel 21, aanhef en onder a, RVV 1990 bevat het tot de bestuurder van een motorvoertuig gerichte verbod om met dat motorvoertuig als zodanig aangeduide maximumsnelheden te overschrijden. Artikel 181, eerste lid, WVW 1994 richt zich tot de eigenaar of houder van een motorrijtuig en verplicht hem ervoor zorg te dragen dat met dat motorrijtuig geen overtredingen van verkeersvoorschriften worden begaan welke bij gebreke van een bekende dader onbestraft blijven. Zowel het verschil in de juridische aard van de aan de verdachte verweten feiten als het verschil tussen de omschreven gedragingen is dermate groot dat geen sprake kan zijn van ‘hetzelfde’ feit in de zin van artikel 68 Sr.

Falende klacht met betrekking tot ‘s Hofs oordeel dat opzet van verdachte op het voorbereiden van moord en/of doodslag niet bewezen kan worden. De beslissing van het Hof inzake de selectie en waardering van bewijsmateriaal, die - behoudens bijzondere gevallen - geen motivering behoeft, kan in cassatie niet met vrucht worden bestreden.

De opvatting dat het oogmerk om door middel van (bedreiging met) geweld de diefstal voor te bereiden of te vergemakkelijken of het bezit van het gestolene te verzekeren ontbreekt, indien degene van wie het aan een ander toebehorende goed met geweld of bedreiging met geweld werd afgenomen de diefstal mede heeft beraamd en bij de uitvoering daarvan een rol heeft gespeeld, kan niet als juist worden aanvaard. Het hier bedoelde oogmerk is aanwezig indien het handelen van verdachte, naar hij moet hebben beseft, als noodzakelijk en dus door hem gewild gevolg met zich bracht dat de diefstal werd voorbereid of vergemakkelijkt of dat het bezit van het gestolene werd verzekerd.

Niet-ontvankelijkverklaring verdachte in hoger beroep op rolzitting. Op gronden die zijn vermeld in de conclusie van de AG is het middel terecht voorgesteld.

De Hoge Raad herhaalt HR LJN BP2709. Het stond het Hof vrij om geen toepassing te geven aan artikel 416 lid 2 Sv op grond dat het Hof niet uitsloot dat het ten aanzien van verdachte tot een andere beslissing zou komen dan de Rechtbank. In het midden kan blijven of HR LJN ZC9463 steun biedt aan het bestaan van een algemene regel voor zaken waarop de Wet stroomlijnen hoger beroep nog niet van toepassing was, inhoudende dat verdachte en OvJ ook nadat de zaak is uitgeroepen bevoegd zijn het hoger beroep in te trekken, mits de inhoudelijke behandeling van de zaak nog niet is aangevangen, nu na de invoering van die wet aan een dergelijke voorziening geen behoefte meer bestaat.

Falende klachten met betrekking tot de motivering van de bewezenverklaring en het gebruik voor het bewijs van een verklaring van een getuige en een relaas van verbalisanten bevattende een ontoelaatbare gissing. Conclusie AG: anders.

De Hoge Raad stelt dat een in artikel 23 WED gegeven opsporingsbevoegdheid niet beperkt is tot de bijzondere plaatsen waar een in die wet bedoeld voorschrift niet vermoedelijk niet wordt nageleefd, doch het belang van de opsporing meebrengt dat bij aanwijzingen dat zo een voorschrift niet wordt nageleefd ook moet kunnen worden vastgesteld waar zich een overtreding voordoet.

Niet-ontvankelijkverklaring verdachte in hoger beroep; Het Hof heeft mede op de grond dat verdachte geen schriftuur houdende grieven heeft ingediend, verdachte ex artikel 416 lid 2 Sv niet-ontvankelijk verklaard in het hoger beroep De inhoud van de aan de cassatieschriftuur gehechte kopieën biedt evenwel grond voor het ernstige vermoeden dat namens verdachte een schriftuur houdende grieven is ingediend. Op grond hiervan moet in cassatie ervan worden uitgegaan dat een dergelijke schriftuur wel is ingediend.

De bestreden uitspraak houdt in strijd met artikel 353 lid 1 Sv geen beslissing in ten aanzien van inbeslaggenomen voorwerpen. Dit verzuim behoeft evenwel niet tot cassatie te leiden, aangezien de verdachte binnen de in artikel 552a lid 3 Sv gestelde termijn van 3 maanden na de dag waarop de vervolgde zaak tot een einde is gekomen, zich op de voet van artikel 552a lid 1 Sv schriftelijk kan beklagen bij het Hof over het uitblijven van een last tot teruggave van de desbetreffende voorwerpen. (zie HR LJN BX0146, rov. 2.2.3).

Is er sprake van hetzelfde feit?