De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2013:BX5539 met betrekking tot het gebruik van een niet ter terechtzitting afgelegde en voor verdachte belastende verklaring indien de verdediging niet in enig stadium van het geding de gelegenheid heeft gehad om een dergelijke verklaring op haar betrouwbaarheid te toetsen en aan te vechten door de persoon die de verklaring heeft afgelegd als getuige te (doen) ondervragen. Het hof heeft in strijd met artikel 6 lid 1 en 6 lid 3 aanhef en onder d EVRM het ambtsedig proces-verbaal van de verbalisant voor het bewijs gebezigd. De klacht is gegrond.

Het oordeel dat ten aanzien van het eerste incident sprake is van voorwaardelijk opzet op de poging tot zware mishandeling – waarbij verdachte bewust de aanmerkelijke kans moet hebben aanvaard dat hij de motoragent zou raken en dat deze daarbij zwaar lichamelijk letsel zou oplopen – valt niet te verenigen met die opengebleven mogelijkheid. De bewezenverklaring, voor zover behelzende dat verdachte ten aanzien van het eerste incident (voorwaardelijk) opzettelijk heeft gehandeld, kan dan ook niet uit de gebezigde bewijsvoering volgen. Het hof heeft kennelijk aangenomen dat er voldoende rechtstreeks verband bestaat tussen de helingshandeling en de door de rechthebbende op het geheelde goed geleden schade.

Het hof heeft de bewezenverklaring klaarblijkelijk doen steunen op de inhoud van de in de aanvulling op de als ‘verkort arrest’ aangeduide uitspraak daartoe gebezigde bewijsmiddelen in samenhang met de in dat verkorte arrest voldoende nauwkeurig aangeduide bewijsmiddelen, en het heeft zijn bewijsvoering voorts verantwoord door de in dat verkorte arrest opgenomen bewijsoverweging. Daarbij heeft het hof in de aanvulling ex artikel 365a Sv onder 1, 2 en 3 niet de inhoud van de aldaar genoemde bewijsmiddelen weergegeven maar voor die inhoud verwezen naar de weergave daarvan in de bewijsoverweging in het verkorte arrest met vermelding van de vindplaatsen van die inhoud.

Noch uit het verhandelde op de terechtzittingen van het hof noch uit hetgeen in de cassatieschriftuur namens verdachte is aangevoerd kan blijken van enig in rechte te respecteren belang van verdachte bij het onderhavige cassatieberoep. De Hoge Raad verklaart verdachte niet-ontvankelijk in het beroep.

Falende klacht met betrekking tot de in artikel 417bis Sr vereiste schuld. Ambtshalve: schending redelijke termijn in cassatie. De Hoge Raad volstaat met de constatering daarvan. Conclusie A-G: anders.

Indien uit enig in het dossier aanwezig stuk aan de rechter of de andere justitiële autoriteiten kan blijken dat verdachte voor de desbetreffende aanleg voorzien is van rechtsbijstand door een raadsman, dan behoort deze raadsman als zodanig te worden erkend (vgl. ECLI:NL:HR:2000:ZD2182). Het kennelijke oordeel van het hof dat die bepaling toepassing mist nu de opvolgende raadsvrouwe zich niet had gesteld is onjuist.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:2009:BI3895 en ECLI:NL:HR:2009:BM7508 met betrekking tot de proportionaliteits- en subsidiariteitseis bij een beroep op noodweer. Het hof heeft het beroep op noodweer verworpen op grond van zijn oordeel dat verdachte ook een andere uitweg had kunnen vinden. Gelet op de door het hof vastgestelde feiten en onderzoek is dat oordeel niet begrijpelijk. Conclusie A-G: anders.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:1998:AA9342 met betrekking tot de vervolgbaarheid van decentrale overheden (Pikmeer II). Het eerste middel faalt reeds omdat in de feitelijke instanties niet is vastgesteld noch is aangevoerd dat door de in de tenlastelegging omschreven gedragingen van verdachte inbreuk is gemaakt op het recht van leven als bedoeld in artikel 2 EVRM in die zin die het EHRM daaraan in zijn rechtspraak heeft gegeven, terwijl de mogelijkheid van een dergelijke inbreuk ook geenszins voortvloeit uit (de omschrijving van) die gedragingen. Het tweede middel kan evenmin tot cassatie leiden omdat het hof zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk heeft geoordeeld dat de gedragingen van verdachte voldeden aan de hiervoor in Pikmeer II genoemde vereisten.

Puttense moordzaak. De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2005:AS5556 met betrekking tot de samenloopbepalingen. Toepassing van de in dat arrest neergelegde overwegingen brengt met zich dat de maximaal op te leggen tijdelijke gevangenisstraf in verband met eerdere veroordelingen i.c. (afgerond) 16 jaar en 9 maanden kon bedragen. De Hoge Raad doet de zaak zelf af en legt verdachte een gevangenisstraf van 16 jaar op, verminderd met een halfjaar in verband met de overschrijding van de redelijke termijn.

Gelet op hetgeen in dat arrest is vooropgesteld met betrekking tot mogelijke contra-indicaties is ’s hofs oordeel dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld ontoereikend gemotiveerd.