Het hof heeft verzuimd uitdrukkelijk aan de gemachtigde raadsman te vragen of het instellen van het hoger beroep overeenkomstig de wens van de verachte was, zodat het Hof niet tot niet ontvankelijkheid had mogen besluiten.

Het hof is bij zijn beraadslaging en beslissing uitgegaan van een onjuiste uitleg van de tenlastelegging ten aanzien van de plaats.

Aangenomen dat het Hof in zijn overweging 'dat verdachte enkele maanden voorafgaand aan dit feit een soortgelijk feit had gepleegd zodat dit feit niet op zichzelf staat', tot uitdrukking heeft willen brengen dat verdachte terzake van dat eerdere feit onherroepelijk is veroordeeld, is die overweging niet begrijpelijk aangezien de dat feit betreffende strafzaak in cassatie aanhangig is onder nummer 11/05039 en de veroordeling ter zake van dat feit dus nog niet onherroepelijk is. Het middel is in zoverre terecht voorgesteld. Verdachte mist echter belang bij vernietiging van de bestreden uitspraak aangezien in die zaak bij arrest van heden verdachte in zijn cassatieberoep niet ontvankelijk wordt verklaard en de veroordeling ter zake van dat feit daardoor onherroepelijk wordt.

Het Hof heeft in strijd met artikel 360 lid 1 Sv nagelaten het gebruik van dit bewijsmiddel, voor zo ver inhoudende de verklaring van een onbekend gebleven persoon, nader te motiveren (vgl. HR 11 mei 1999, ECLI:NL:HR:1999:ZD1460). De bewezenverklaring is niet naar de eis der wet met redenen omkleed. Voor zo ver het middel klaagt dat het Hof heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omdat het bewezenverklaarde geweld in een auto heeft plaatsgevonden en de in artikel 304 Sr voorziene strafverzwaring is beperkt tot huiselijk geweld, faalt het aangezien deze opvatting onjuist is.

Het hof heeft verdachte niet ontvankelijk verklaard in het hoger beroep omdat het beroep niet zou zijn ingesteld op de wijze als bedoeld in HR 22 december 2009, ECLI:NL:HR:2009:BJ7810. De Hoge Raad herhaalt de in die uitspraak geformuleerde eisen waaraan een schriftelijke volmacht moet voldoen, en de toepasselijke overwegingen uit HR januari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BY8357 met betrekking tot het geval waarin het verzuim om aan die eisen te voldoen, voor gedekt kan worden gehouden.

De Hoge Raad herhaalt de relevante overwegingen uit HR 9 april 2013, ECLI:NL:HR:2013:BT6251. De bestreden uitspraak bevat geen toereikende vermelding van de bewijsmiddelen waaraan onderdelen van de schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel zijn ontleend, met weergave van de inhoud daarvan, voor zo ver bevattende voor de schatting redengevende feiten en onderzoek. De bestreden uitspraak is in zoverre ontoereikend gemotiveerd.

’s Hofs oordeel dat zich geen noodzaak tot verdediging heeft voorgedaan is, gelet op het feit dat door de raadsman onder meer is aangevoerd dat de reactie van verdachte volgde op de duw op haar kin, niet zonder meer begrijpelijk.

Het ter terechtzitting gedane verzoek tot het horen van de getuige X is een verzoek tot het horen van getuigen als bedoeld in artikel 315 in verband met artikel 328 Sv, zodat een uitdrukkelijke beslissing op dit verzoek was vereist. Het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep noch het bestreden arrest houdt een beslissing in op het verzoek tot het horen van X als getuige. Dat verzuim heeft ex artikel 330 in verband met artikel 415 Sv nietigheid tot gevolg.

Het Hof had, bij gebreke aan initiatief van de verdachte ter bestrijding van de juistheid van de door de advocaat afgelegde verklaring dat hij door de verdachte bepaaldelijk gevolmachtigd was tot het instellen van een rechtsmiddel, geen onderzoek mogen doen naar de juistheid van de verklaring van de advocaat dat hij door verdachte bepaaldelijk was gevolmachtigd tot het instellen van beroep.

Nu de Wet van 23 juli 1923, Stb. 357 een uitputtende regeling geeft voor de erkenning van gewetensbezwaren, is geen plaats voor andere gewetensbezwaren als strafuitsluitingsgrond, zoals de Hoge Raad nadien, aangaande de Wet Gewetensbezwaren Militaire Dienst (Stb. 1962, 370) en in overeenstemming met eerdere rechtspraak aangaande wettelijke ontheffingsmogelijkheden in verband met gewetensbezwaren, heeft beslist, HR NJ 1989/109.