De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit HR 11 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AV4007 en HR 22 april 2008, ECLI:NL:HR:2008:BB7077. ’s Hofs oordeel dat de schade die de benadeelde partij heeft gevorderd is aan te merken als rechtstreekse schade die zij als gevolg van het bewezenverklaarde handelen van verdachte heeft geleden is niet onbegrijpelijk, terwijl het, mede in aanmerking genomen hetgeen namens verdachte omtrent de vordering benadeelde partij is aangevoerd, geen nadere motivering behoefde.

Dat nadien de dagvaarding ook is betekend aan de Griffier van de Rechtbank omdat 'van de verdachte geen woon- of verblijfplaats in Nederland bekend is' maakt niet dat aan de eerdere betekening moet worden voorbijgegaan. Het middel kan dus bij gebrek aan feitelijke grondslag niet tot cassatie leiden.

In het kader van een beklagprocedure dient de vraag of ten tijden van de inbeslagneming jegens de klager een redelijk vermoeden van schuld aan enig strafbaar feit bestond, beoordeeld te worden met het oog op beantwoording van de vraag of een belang van strafvordering aanwezig is voor het voortduren van het beslag. Het onderzoek in raadkamer strekt zich niet uit tot de vraag of bewezen kan worden dat klager het strafbare feit heeft gepleegd.

De Hoge Raad ambtshalve: uit door de A-G ingewonnen inlichtingen blijkt dat het klaagschrift ter griffie van de Rechtbank is ontvangen, nadat hoger beroep is ingesteld in de strafzaak in het kader waarvan de personenauto in beslag is genomen. Dit betekent dat de Rechtbank op grond van artikel 552a lid 3 Sv niet bevoegd was tot kennisneming van het klaagschrift.

In casu hadden de essentiële onderdelen van de aanzegging van het hoger beroep in de Franse taal dienen te worden vertaald, hetgeen niet is gebeurd. Dit verzuim behoeft niet tot cassatie te leiden nu, door het rechtsgeldig betekend zijn van de appeldagvaarding - waarbij een afschrift van die dagvaarding met daaraan gehecht een in het Frans gestelde vertaling daarvan - is verzonden aan het door verdachte opgegeven adres is Frankrijk, aan de strekking van artikel 409 lid 2 Sv is voldaan (vgl. HR 3 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV7417).

’s Hofs opvatting dat onder 'verandering in de wetgeving' zoals bedoeld in artikel 1 lid 2 Sr ook kan worden verstaan een verandering in beleidsregels van het OM inzake het transactie-en strafvorderingsbeleid is onjuist. Evenzeer onjuist is ’s Hofs oordeel dat de door het Hof omschreven, op 1 januari 2012 in werking getreden Richtlijn een verandering in regels van sanctierecht inhoudt (vgl. HR 5 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BZ3257).

Het middel klaagt terecht dat het Hof het voorgaande heeft miskend, nu uit het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt dat verdachte en de raadsman op die terechtzitting zijn verschenen en het aldaar verhandelde bezwaarlijk anders kan worden verstaan dan dat aan de verlening van de (onvolkomen) volmacht de wens van verdachte ten grondslag lag om (op rechtsgeldige wijze) hoger beroep te doen instellen.

De Hoge Raad stelt voorop dat op de gronden vermeld in HR 17 april 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW2489, moet worden aangenomen dat het thans geldende artikel 26 lid 1 UW niet eraan in de weg staat dat de Rechtbank de oproeping van getuigen of deskundigen kan gelasten, niet alleen met het oog op de vaststelling van de identiteit van de opgeëiste persoon, maar ook indien zij zulks noodzakelijk acht in het kader van haar onderzoek van de ontvankelijkheid van het uitleveringsverzoek en de mogelijkheid van inwilliging daarvan.

De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit HR 26 oktober 2010 ECLI:NL:HR:2010:BM4440, HR 2 oktober 2007 ECLI:NL:HR:2007:BA7923, HR 5 september 2006 ECLI:NL:HR:2006:AU6712, HR 8 januari 2013 ECLI:NL:HR:2013:BX6910 en HR 18 juni 2013 ECLI:NL:HR:2013:CA3302. In casu gaat het om het bewezenverklaarde verwerven en voorhanden hebben van een voorwerp - te weten geldbedragen - die afkomstig zijn uit door verdachte zelf begane misdrijven en heeft het Hof geoordeeld dat zulks (gewoonte)witwassen oplevert. Aangezien uit de motivering echter niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele verwerven en voorhanden hebben van dat geldbedrag doordat de gedragingen van verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van dat geldbedrag, is ’s Hofs oordeel ontoereikend gemotiveerd.

Schorsing onderzoek ter terechtzitting teneinde de A-G bij het Hof in de gelegenheid te stellen de ontnemingsvordering ter verificatie in te dienen bij de curator in het faillissement van betrokkene.