De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overweging met betrekking tot voorbedachte raad uit ECLI:NL:HR:2012:BR2342. De achtergrond van het vereiste dat de verdachte de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven, is dat ingeval vaststaat dat de verdachte die gelegenheid heeft gehad, het redelijk is aan te nemen dat de verdachte daarvan gebruik heeft gemaakt en dus daadwerkelijk heeft nagedacht over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap heeft gegeven. Dat de verdachte daadwerkelijk heeft nagedacht en zich rekenschap heeft gegeven leent zich immers moeilijk voor strafrechtelijk bewijs, zeker in het geval dat de verklaringen van de verdachte en/of eventuele getuigen geen inzicht geven in hetgeen voor en ten tijde van het begaan van het feit in de verdachte is omgegaan. Of in een dergelijk geval voorbedachte raad bewezen kan worden, hangt dan sterk af van de gelegenheid en de overige feitelijke omstandigheden van het geval.

De bestreden uitspraak bevat geen toereikende vermelding van de bewijsmiddelen waaraan de schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel is ontleend, met weergave van de inhoud daarvan, voor zover bevattende voor de schatting redengevende feiten en onderzoek. De bestreden uitspraak is in zoverre ontoereikend gemotiveerd.

De bewezenverklaring steunt op de bewijsmiddelen zoals weergegeven in de conclusie van de advocaat-generaal onder 4.5. Aangezien de bewezenverklaring, voor zover inhoudende dat de verdachte ‘tezamen en in vereniging met anderen’ [slachtoffer] heeft gedwongen tot de afgifte van een auto, niet kan worden afgeleid uit de inhoud van de door het hof gebezigde bewijsvoering, is de bestreden uitspraak niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

De vaststelling dat de verdachte ‘reeds meerdere malen ter zake van overtredingen van de Opiumwet onherroepelijk is veroordeeld en eveneens is veroordeeld voor diefstal van elektriciteit’, waarmee tot uitdrukking is gebracht dat die veroordelingen ten tijde van het tenlastegelegde onherroepelijk waren, is niet zonder meer begrijpelijk aangezien het uittreksel uit de Justitiële Documentatie daarvoor geen steun biedt. De strafoplegging is daarom ontoereikend gemotiveerd.

De in het middel vervatte opvatting dat de bewezenverklaarde ‘feitelijkheden’, te weten de arm op de rug van het slachtoffer leggen en onverhoeds haar borsten aanraken, niet tevens dezelfde handelingen kunnen betreffen als de bewezenverklaarde ‘ontuchtige handelingen’ voor zo ver bestaande uit het met de hand aanraken van de borsten en de rug van het slachtoffer, is niet juist.

Anders dan het middel wil heeft het hof niet de bewezenverklaring van feit 2 uitgebreid. Het middel klaagt terecht dat het hof het ten aanzien van feit 3 gevoerde strafmaatverweer niet heeft besproken, maar gelet op hetgeen ten verwere is aangevoerd en hetgeen het hof bij de strafoplegging heeft overwogen is het verzuim in het onderhavige geval van zo ondergeschikte betekenis dat het niet tot cassatie kan leiden.

Vervolg op ECLI:NL:HR:2013:3 waarin om een aanvullende conclusie is gevraagd. Slagende bewijsklacht met betrekking tot het opzet.

Anders dan het hof heeft geoordeeld doet zich hier niet het geval voor dat het hoger beroep is ingesteld tegen een vonnis waarin de verdachte op andere wijze dan bij naam is aangeduid. De enkele omstandigheid dat verdachte in werkelijkheid anders is genaamd leidt niet zonder meer tot de niet-ontvankelijkverklaring van het ingestelde hoger beroep.

Geen middelen ingediend. Betrokkene niet-ontvankelijk.

De Hoge Raad verwijst naar ECLI:NL:HR:2013:885 wat betreft artikel 1 lid 2 Sr en vermindert de opgelegde geldboete in verband met de overschrijding van de redelijke termijn.