De Hoge Raad herhaalt toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:1998:AA9342 met betrekking tot de vervolgbaarheid van decentrale overheden (Pikmeer II). Het eerste middel faalt reeds omdat in de feitelijke instanties niet is vastgesteld noch is aangevoerd dat door de in de tenlastelegging omschreven gedragingen van verdachte inbreuk is gemaakt op het recht van leven als bedoeld in artikel 2 EVRM in die zin die het EHRM daaraan in zijn rechtspraak heeft gegeven, terwijl de mogelijkheid van een dergelijke inbreuk ook geenszins voortvloeit uit (de omschrijving van) die gedragingen. Het tweede middel kan evenmin tot cassatie leiden omdat het hof zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en niet onbegrijpelijk heeft geoordeeld dat de gedragingen van verdachte voldeden aan de hiervoor in Pikmeer II genoemde vereisten.

Puttense moordzaak. De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2005:AS5556 met betrekking tot de samenloopbepalingen. Toepassing van de in dat arrest neergelegde overwegingen brengt met zich dat de maximaal op te leggen tijdelijke gevangenisstraf in verband met eerdere veroordelingen i.c. (afgerond) 16 jaar en 9 maanden kon bedragen. De Hoge Raad doet de zaak zelf af en legt verdachte een gevangenisstraf van 16 jaar op, verminderd met een halfjaar in verband met de overschrijding van de redelijke termijn.

Gelet op hetgeen in dat arrest is vooropgesteld met betrekking tot mogelijke contra-indicaties is ’s hofs oordeel dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld ontoereikend gemotiveerd.

De Hoge Raad stelt r.o. 4.7 van ECLI:NL:HR:2013:BY3151 en r.v. 3.4 van ECLI:NL:HR:2013:BZ3791 voorop. Uit deze rechtspraak volgt dat vanaf 24 december 2010 de strafoplegging bij een veroordeling wegens handelen in strijd met artikel 197 (oud) Sr in overeenstemming met de Terugkeerrichtlijn dient te geschieden. Het gaat hier mede om regels van sanctierecht van Europese oorsprong, waarvan de concrete implicaties door de Hoge Raad zijn verduidelijkt in zijn arrest van 21 mei 2013 (ECLI:NL:HR:2013:BY3151) met verwijzing naar rechtspraak van het Hof van Justitie van de EU. Daarin ziet de Hoge Raad aanleiding de naleving van deze regels gedurende enige tijd ook ambtshalve te onderzoeken.

’s Hofs oordeel dat de bewezenverklaarde uitlatingen van de verdachte bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht, althans met zware mishandeling opleveren, is zonder nadere motivering niet zonder meer begrijpelijk.

De klacht dat ten onrechte niet op de voet van artikel 41 lid 1 aanhef en onder b Sv door de voorzitter van het hof ambtshalve de last is gegeven tot toevoeging van een raadsman kan niet slagen, nu in de onderhavige zaak niet de voorlopige hechtenis van verdachte is bevolen.

Het hof heeft ten onrechte ambtshalve beslist dat het toegewezen bedrag moet worden vermeerderd met de wettelijke rente. De Hoge Raad vernietigt de bestreden uitspraak op dat punt.

Mede gelet op de bewoordingen van artikel 14c lid 1 (oud) Sr en de ratio van de algemene voorwaarde, moet worden aangenomen dat de tenuitvoerlegging van een voorwaardelijk opgelegde straf niet kan worden gelast ter zake van een strafbaar feit waaraan verdachte zich heeft schuldig gemaakt vóór de uitspraak waarbij de voorwaardelijke straf is opgelegd.

Klaarblijkelijk heeft het hof de bewezenverklaring doen steunen op de inhoud van de bewijsmiddelen die zijn vermeld in de aanvulling als bedoeld in artikel 365a Sv, en heeft het deze gewaardeerd in samenhang met de feiten en het onderzoek die het hof in zijn arrest heeft genoemd, met vindplaatsen in de processtukken. Daarop stuit het middel af.

De stellingen waarop het middel berust kunnen niet de gevolgtrekking dragen dat het in het register opgenomen blijven van de destijds van de verdachte gemaakte foto’s een vormverzuim oplevert dat is begaan in het kader van het voorbereidend onderzoek, als bedoeld in artikel 359a Sv, naar de in deze zaak tenlastegelegde en bewezenverklaarde feiten.