De voorwaarde waaronder het middel is voorgesteld, is door vernietiging van de beschikking in de zaak met griffienummer 13/01063B vervuld. Nu de Hoge Raad bedoelde beschikking heeft vernietigd op de grond dat het oordeel van de rechtbank dat het beklag gegrond moet worden verklaard niet begrijpelijk is, komt aan de beschikking in onderhavige zaak de grondslag te ontvallen.

Aanvraag tot herziening wordt afgewezen.

In aanmerking genomen dat van een overschrijding van de redelijke termijn in hoger beroep geen sprake is, gelet op de datum instellen hoger beroep en de datum uitspraak van het hof heeft het hof bij zijn strafoverwegingen kennelijk tot uitdrukking gebracht dat het, overeenkomstig het verzoek van de raadsman, bij de strafoplegging rekening houdt met de omstandigheid dat de behandeling van het hoger beroep lang op zich heeft laten wachten.

De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2005:AT3659 en ECLI:NL:HR:1984:AC8252 met betrekking tot de vereisten voor een veroordeling ter zake van bedreiging met zware mishandeling. Het oordeel van het hof geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Conclusie A-G: anders.

De termen vernielen, beschadigen en onbruikbaar maken hebben mede feitelijke betekenis.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit HR 15 oktober 2013, ECLI:NL:HR:2013:963. Met zijn oordeel dat verdachte wat betreft de tenlastegelegde poging tot levensberoving planmatig heeft gehandeld, heeft het hof zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en toereikend gemotiveerd tot uitdrukking gebracht dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld.

In de overwegingen van het hof ligt als zijn oordeel besloten dat de zendstaat Bosnië en Herzegovina uitdrukkelijk afstand heeft gedaan van de immuniteit van jurisdictie voor strafvervolging van de verdachte in de ontvangende staat. Dat oordeel geeft niet blijk van schending van de weergegeven verdragsbepalingen. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk, gelet op de inhoud van de ‘Note Verbale’ en is toereikend gemotiveerd.

Het oordeel van de rechtbank dat de inbeslaggenomen geldbedragen kunnen worden aangemerkt als stukken van overtuiging als bedoeld in artikel 552p lid 2 Sv die kunnen dienen om de waarheid aan het licht te brengen in de procedure waarop het rechtshulpverzoek betrekking heeft, is niet toereikend gemotiveerd.

Het oordeel van het hof dat uit het feit dat verdachte het slachtoffer in zijn gezicht heeft geslagen met een hand waarin hij een glas had volgt dat bij verdachte sprake was van voorwaardelijk opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, getuigt op zichzelf niet van een onjuiste rechtsopvatting. Door de daarop volgende overweging van het hof dat het voor risico van verdachte komt dat hij er mogelijk niet aan heeft gedacht dat hij een glas in zijn hand had toen hij het slachtoffer sloeg, wordt dat oordeel echter onbegrijpelijk gemotiveerd.

De Hoge Raad wijst de aanvraag tot herziening af. Naar de kern genomen wordt in de aanvraag aangevoerd dat de aanvrager ten tijde van het afleggen van zijn bekennende verklaring tegenover de politie in een psychose verkeerde omdat hij last had van ‘stemmen in zijn hoofd’ en dat daarom deze verklaring niet op waarheid berust en dus niet voor het bewijs had mogen worden gebezigd. Het aangevoerde kan niet tot herziening leiden omdat het onvoldoende is onderbouwd.