Het oordeel van de rechtbank dat de inbeslaggenomen geldbedragen kunnen worden aangemerkt als stukken van overtuiging als bedoeld in artikel 552p lid 2 Sv die kunnen dienen om de waarheid aan het licht te brengen in de procedure waarop het rechtshulpverzoek betrekking heeft, is niet toereikend gemotiveerd.

Het oordeel van het hof dat uit het feit dat verdachte het slachtoffer in zijn gezicht heeft geslagen met een hand waarin hij een glas had volgt dat bij verdachte sprake was van voorwaardelijk opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, getuigt op zichzelf niet van een onjuiste rechtsopvatting. Door de daarop volgende overweging van het hof dat het voor risico van verdachte komt dat hij er mogelijk niet aan heeft gedacht dat hij een glas in zijn hand had toen hij het slachtoffer sloeg, wordt dat oordeel echter onbegrijpelijk gemotiveerd.

De Hoge Raad wijst de aanvraag tot herziening af. Naar de kern genomen wordt in de aanvraag aangevoerd dat de aanvrager ten tijde van het afleggen van zijn bekennende verklaring tegenover de politie in een psychose verkeerde omdat hij last had van ‘stemmen in zijn hoofd’ en dat daarom deze verklaring niet op waarheid berust en dus niet voor het bewijs had mogen worden gebezigd. Het aangevoerde kan niet tot herziening leiden omdat het onvoldoende is onderbouwd.

De Hoge Raad stelt ECLI:NL:HR:2013:BY3151 en ECLI:NL:HR:2013:705 voorop. Uit het bestreden arrest blijkt niet dat het hof zich ervan heeft vergewist dat de stappen van de terugkeerprocedure zijn doorlopen. De Hoge Raad vernietigt het bestreden arrest voor wat betreft de strafoplegging.

Het UJD betreffende verdachte biedt geen steun aan ’s hofs vaststelling ‘dat verdachte in 2009 nog een transactie voor rijden onder invloed van alcohol [heeft] betaald’, zodat deze vaststelling niet zonder meer begrijpelijk is. De strafmotivering is evenmin begrijpelijk voor zover inhoudende dat genoemde transactie ‘de verdachte er kennelijk niet van [heeft] weerhouden om opnieuw over te gaan tot het plegen van een soortgelijk misdrijf’, nu het bewezenverklaarde feit is begaan vóór de datum waarop de transactie zou zijn voldaan.

Falende bewijsklacht valsheid in geschrift. Uit de inhoud van de bewijsmiddelen, in onderling verband en samenhang beschouwd, heeft het hof kunnen afleiden dat in het logboek in strijd met de waarheid minder asbesturen waren geregistreerd dan in werkelijkheid waren gewerkt.

Het oordeel dat X als ‘levensgezel’ in de zin van artikel 304 Sr kan worden aangemerkt is, in aanmerking genomen dat de gebezigde bewijsmiddelen onvoldoende inhouden omtrent de in nota van wijziging bedoelde aard en hechtheid van de betrekking tussen verdachte en de aangeefster, niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

De enkele omstandigheid dat in een overgelegd rapport een aanvullend onderzoek wordt geadviseerd, levert niet een gegeven op als bedoeld in artikel 457 lid 1 aanhef en onder c Sv (vgl. ECLI:NL:HR:2013:CA1203). De Hoge Raad wijst de aanvraag tot herziening af.

Het middel, dat ten betoge strekt dat het hof ten onrechte verstek heeft verleend tegen de niet verschenen verdachte aangezien deze ten tijde van de behandeling van zijn zaak ter terechtzitting in hoger beroep uit anderen hoofde was gedetineerd en hij niet vrijwillig afstand heeft gedaan van zijn recht om bij de behandeling aanwezig te zijn, is op de gronden die zijn vermeld in de aanvullende conclusie A-G terecht voorgesteld.

De door het hof aan het bewezenverklaarde gegeven kwalificatie is mede gelet op hetgeen het hof in de bewijsvoering heeft vastgesteld niet te verenigen met de bewezenverklaring.