De opvatting dat het door de Hoge Raad in de eerste cassatieprocedure gewezen arrest, waarbij de toen bestreden uitspraak is vernietigd en de zaak is teruggewezen naar het hof teneinde op het bestaande hoger beroep opnieuw te worden berecht en afgedaan, niet kan worden aangemerkt als een daad van vervolging in de zin van artikel 72 Sr die de verjaring stuit, is onjuist. Uit het verkorte arrest en de aanvulling daarop kan worden afgeleid dat het de verdachte is geweest die de in de bewezenverklaring omschreven gedraging heeft verricht.

Het hof heeft aangenomen dat het vonnis op 4 oktober 2010 bekend is gemaakt aan verdachte. Dit blijkt niet uit de aan de Hoge Raad toegezonden stukken, terwijl overigens uit die stukken niet kan worden opgemaakt dat het hoger beroep is ingesteld buiten de in artikel 408 lid 2 Sv gestelde termijn.

Het bewezenverklaarde is gekwalificeerd als overtreding van artikel 2.3 aanhef en onder a Aanvullend luchthavenreglement. Met ingang van 1 november 2009 is hoofdstuk VIIa, waarin artikel 2 strafbaar was gesteld, komen te vervallen, terwijl overtreding van artikel 2.3 ook niet elders strafbaar is gesteld. Nu ten tijden van het plegen van het feit hetgeen verdachte wordt verweten niet strafbaar was gesteld, kan het bewezenverklaarde geen strafbaar feit opleveren.

De Hoge Raad haalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:BM4440, NJ 2010, 655 en ECLI:NL:HR:2013:BX6910, NJ 2013, 266. In het onderhavige geval gaat het onder meer om het bewezen verklaarde voorhanden hebben van een voorwerp – te weten een geldbedrag – dat naar het oordeel van het hof vooral afkomstig is uit door de verdachte zelf begane misdrijven (kort gezegd de handel in illegaal vuurwerk). Het hof heeft geoordeeld dat zulks witwassen oplevert. Aangezien uit de motivering van dat oordeel echter niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele voorhanden hebben van dat geldbedrag doordat de gedragingen van de verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst van dat geldbedrag, is het oordeel van het hof ontoereikend gemotiveerd.

Het op het tot bewijs gebezigde proces-verbaal van bevindingen van de hoofdagent en taakaccenthouder WWM gebaseerde oordeel van het hof dat het in de ten laste gelegde vermelde (luchtdruk)geweer een voorwerp is in de zin van categorie I sub 7 WWM is niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen dat uit het proces-verbaal ter terechtzitting niet blijkt dat aldaar door of namens verdachte de deskundigheid van genoemde verbalisant is betwist. Op het bij de cassatieschriftuur gevoegde rapport kan niet voor het eerst in cassatie een beroep worden gedaan, nu de beoordeling daarvan een onderzoek van feitelijke aard vergt.

Verbeurdverklaring. Het geldbedrag is onder de verdachte in beslag genomen. Teruggave van het geldbedrag aan de verdachte zou betekenen, gelet op de aard en functie ervan als wettig betaalmiddel, dat het geldbedrag in het economisch verkeer wordt gebracht. Iedere uitgave van het besmette geld door de verdachte, nu of in de toekomst, levert witwassen op. Naar het oordeel van het hof is dit in strijd met het algemeen belang, nu het geldbedrag, zoals het hof heeft bewezen verklaard, afkomstig is uit enig misdrijf en het ongecontroleerde bezit ervan schadelijk is voor de integriteit van het financiële en economische verkeer.

De Hoge Raad herhaalt de toepasselijke overwegingen uit ECLI:NL:HR:2013:BV9087. Falende middelen over de motivering van de schatting van het wederrechtelijk verkregen voordeel.

Falende klacht dat het hof 'inbreuk heeft gemaakt op het onmiddellijkheidsbeginsel en het recht op een eerlijk proces' door tegenover politieambtenaren afgelegde verklaringen van medeverdachten, die door dezen ten opzichte van de Rh-C zijn herroepen, voor het bewijs te bezigen zonder deze personen als getuigen ter terechtzitting te hebben gehoord. Het hof heeft geoordeeld dat de tegenover de politie afgelegde verklaringen van X en Y voor het bewijs kunnen worden gebezigd zonder hen ter terechtzitting in hoger beroep te hebben gehoord.

In cassatie moet ervan worden uitgegaan dat de inbeslagneming heeft plaatsgevonden terwijl de verbalisant(en) niet in het bezit was/waren van de op grond van de Awbi vereiste machtiging tot binnentreden, en dat het ontbreken van die machtiging een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek als bedoeld in artikel 359a Sv oplevert. Echter, in casu, waarin de eerder aanwezige en zich rechtmatig in de woning van de – afwezige – verdachte bevindende verbalisanten ex artikel 9 Opiumwet bevoegd zouden zijn geweest tot onmiddellijke inbeslagneming van het daarvoor vatbare materiaal dat verband hield met de door hen aangetroffen hennepkwekerij, kan niet gezegd worden dat door het ontbreken van de machtiging tot binnentreden van de binnen niet al te lange tijd na het aantreffen op verzoek van de eerstbedoelde verbalisanten ter plaatse gekomen andere verbalisanten een belangrijk strafvorderlijk voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden en evenmin dat verdachte, die zulks ook niet heeft gesteld, daardoor daadwerkelijk in zijn verdediging is geschaad.

Bewijsklacht schuldheling en verduistering. Op de gronden die zijn vermeld in de conclusie van de A-G is het middel terecht voorgesteld.