Blijkens de vaststellingen van het hof heeft verdachte met een aan zijn voormalige werkgever toebehorende tankpas zonder diens toestemming en voor diens rekening benzine getankt. Met zijn oordeel dat verdachte aldus geld heeft weggenomen, heeft het hof kennelijk voor ogen gehad dat het afrekenen van de aankoop van brandstof met behoeve van een tankpas kan worden aangemerkt als de betaling ten laste van de rekening van de voormalige werkgever, door welke betaling de voormalige werkgever in zijn vermogen is aangetast. Aldus beschouwd geeft het oordeel van het Hhf niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk. Conclusie A-G: anders.

Nijmeegse scooterzaak. Het hof heeft vastgesteld dat niet is gebleken ‘van enige samenwerking of overleg tussen de beide verdachten over de wijze waarop zij zich aan de controle door de politie wilden onttrekken vanaf het moment dat zij zich ter hoogte van het hotel door de politie betrapt voelden’. De vrijspraak van het medeplegen heeft het hof vervolgens – nader gemotiveerd doch in de kern genomen – op die vaststelling gebaseerd. In een geval als i.c., waarin het verweten medeplegen van een met de vlucht verband houdend misdrijf is voorafgegaan door het mogelijk daarmee samenhangende medeplegen van een ander strafbaar feit, is geenszins uitgesloten dat de voor het medeplegen van dat misdrijf relevante samenwerking reeds vóórdien – i.c.: in het kader van het medeplegen van de voorbereiding van de overval – is ontstaan. Het hof heeft kennelijk geoordeeld dat de wijze waarop beide verdachten met de scooter zijn gevlucht, niet als een zó waarschijnlijke mogelijkheid besloten lag in de eerdere nauwe en bewuste samenwerking met het oog op de voorgenomen overval, dat ook wat betreft die vlucht zo bewust en nauw is samengewerkt dat van medeplegen kan worden gesproken.

Vervolg op HR 14 februari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU5254, NJ 2012, 504. Heimelijk filmen of fotograferen schennis van de eerbaarheid, artikel 239 Sr? Artikel 239 Sr richt zich in de eerste plaats tegen ongevraagde en ongewenste seksueel getinte confrontatie met het menselijk lichaam of delen ervan. ’s Hofs oordeel dat ‘het houden van een camera onder de scheidingswand van een afgesloten kleedhokje waarin een ontklede vrouw staat’ als zodanig niet het misdrijf van artikel 239 Sr oplevert is juist, gelet op HR 9 december 2003, ECLI:NL:HR:2003:AL8452, HR NJ 1952, 240 en HR NJ 1983, 310. Zoals uit HR 14 februari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BU5254, NJ 2012, 504 blijkt levert een en ander overigens geen leemte in de mogelijkheid voor strafrechtelijke aansprakelijkstelling op, gelet op artikel 139f lid 1 Sr. Conclusie A-G: anders.

De Hoge Raad vernietigt de beschikkingen van de rechtbank met de nrs. RK 12/24 en RK 12/05 en verklaart de klagers alsnog niet-ontvankelijk in hun inleidende klaagschriften, nu zij aan hun verzoek tot opheffing van de conservatoire beslagen niet ten grondslag hebben gelegd dat zij als rechthebbende van de onroerende zaken moeten worden aangemerkt, terwijl een derde in geval van conservatoire beslagen die zijn gelegd op de voet van artikel 94a lid 3 Sv alleen over de inbeslagneming kan klagen indien en voor zover het beklag gebaseerd is op de grond dat hij en niet de beslagene als rechthebbende van de in beslag genomen zaak moet worden aangemerkt. De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2010:BL2823 met betrekking tot het summiere karakter van het onderzoek in raadkamer naar aanleiding van een klaagschrift ex artikel 552a Sv, o.a. om te voorkomen dat de beklagrechter vooruitloopt op het in de hoofd- of ontnemingszaak te geven oordeel. De rechtbank heeft onderzocht of de gedragingen die aan de klaagsters worden verweten voldoende blijken uit het dossier. Daarmee is de rechtbank te zeer vooruitgelopen op de mogelijke uitkomst van een nog te voeren procedure in de hoofdzaak of in de ontnemingszaak. De beslissing van de rechtbank is ontoereikend gemotiveerd.

Het hof heeft vastgesteld dat verdachte nadat hij van de medeverdachte hoorde dat de auto die hij, verdachte, bestuurde, was gestolen, met deze auto nog een minuut à anderhalve minuut is doorgereden. ’s Hofs oordeel dat verdachte over de auto en het bijbehorende kentekenbewijs een zodanige feitelijke zeggenschap had dat hij die voorwerpen in de zin van artikel 420bis Sr ‘voorhanden heeft gehad’, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is niet onbegrijpelijk. Voor zover het middel klaagt dat het voorhanden hebben van de voorwerpen door verdachte niet heeft bijgedragen aan het verhullen van de criminele herkomst van die voorwerpen en dat het bewezen verklaarde daarom op grond van regels uit recente rechtspraak van de Hoge Raad niet als witwassen kan worden gekwalificeerd, miskent het dat deze rechtspraak alleen betrekking heeft op het verwerven of voorhanden hebben van voorwerpen terwijl aannemelijk is dat die voorwerpen afkomstig zijn uit een door de verdachte zelf begaan misdrijf (vgl. ECLI:NL:HR:2013:2002). Conclusie A-G: anders.

Verlenging verjaringstermijn bij overtredingen van 2 naar 3 jaar. De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2010:BK1998. Het uitgangspunt dat in geval van verandering van wetgeving m.b.t. de verjaringstermijn deze verandering direct van toepassing is, met dien verstande dat een reeds voltooide verjaring wordt geëerbiedigd, geldt ook voor verlenging van lopende verjaringstermijnen. Het hof heeft ten onrechte toepassing gegeven aan artikel 70 Sr zoals dat gold vóór de inwerkingtreding van de wijziging van die bepaling in 2008.

Slagende bewijsklacht opzetheling.

In het licht van de wetsgeschiedenis moet artikel 359 lid 3 Sv aldus worden verstaan dat slechts kan worden volstaan met een opgave van de bewijsmidelen indien verdachte het bewezen verklaarde duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend, tenzij sprake is van de aan het slot van die bepaling genoemde gevallen. ’s Hofs kennelijke oordeel dat verdachte ter terechtzitting in hoger beroep de feiten zoals die door de rechtbank bewezen zijn verklaard duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is ook niet onbegrijpelijk. Gelet daarop heeft verdachte onvoldoende belang bij zijn klacht dat het hof het vonnis van de rechtbank niet had mogen bevestigen omdat de rechtbank artikel 359 lid 3 Sv niet heeft nageleefd.

De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2013:150 m.b.t. verwerven en voorhanden hebben van voorwerpen verkregen uit eigen misdrijf. Deze rechtsregels hebben slechts betrekking op het geval dat verdachte voorwerpen heeft verworven of voorhanden heeft gehad, terwijl aannemelijk is, dat die voorwerpen afkomstig zijn uit een door verdachte zelf begaan misdrijf (vgl. HR ECLI:NL:HR:2013:2001). ’s Hofs oordeel dat m.b.t. bepaalde geldbedragen niet tot de kwalificatie witwassen kan worden gekomen geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd. Voor zover het middel berust op de opvatting dat in een geval als in casu ‘de rechter dan wel het (grond)misdrijf waaraan de verdachte zich schuldig zou hebben gemaakt zoveel mogelijk te concretiseren voor wat betreft plaats, tijd en door de verdachte verrichten handelingen’ stelt het een eis die het recht niet kent.

Herziening. Geurproef. De Hoge Raad verklaart de aanvraag gegrond.