Geen (voorwaardelijk) opzet, geen roekeloosheid als bedoeld in artikel 175 lid 2 WVW 1994. Wel schuld als bedoeld in artikel 6 WVW 1994.

Afwijzing aanhoudingsverzoek – Bij de beslissing op een verzoek tot aanhouding van de behandeling van de zaak dient de rechter een afweging te maken tussen alle daarbij betrokken belangen, waaronder het belang van de verdachte bij het kunnen uitoefenen van zijn aanwezigheidsrecht, het belang dat niet alleen de verdachte maar ook de samenleving heeft bij een doeltreffende en spoedige berechting en het belang van een goede organisatie van de rechtspleging. Uit ’s hofs motivering van de afwijzing van het verzoek blijkt niet dat het hof deze afweging van belangen heeft gemaakt. Het verzoek is ontoereikend gemotiveerd.

Verklaring – Het hof zal de verklaring van medeverdachte [betrokkene 4] over het bezoek van [betrokkene 5] en een andere, blonde man die verdachte zou zijn geweest, niet meenemen in het bewijs tegen verdachte, zodat het hof niet zal ingaan op het verweer dat de raadsman hieromtrent heeft gevoerd.

Poging doodslag – Het kennelijke oordeel van het hof dat de verdachte door de in de bewezenverklaring bedoelde gedragingen willens en wetens de aanmerkelijke kans op de dood van [betrokkene 1] heeft aanvaard, is niet zonder meer begrijpelijk. Daarbij neemt de Hoge Raad in aanmerking dat het hof over de aard en de gevolgen van de verwondingen niet meer heeft vastgesteld dan hetgeen in bewijsmiddel 3 is weergegeven, zonder dat uit ’s hofs overwegingen kan worden afgeleid welke risico’s op de dood de gedragingen van de verdachte in het leven hebben geroepen. Het middel slaagt.

Strafmotivering – Artikel 359 lid 6 Sv noopt het hof niet tot nadere motivering van de op artikel 14c Sr steunende bijzondere voorwaarde. De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Verschijning verdachte – Ingevolge artikel 509d Sv kan de rechter, indien de verdachte niet ter terechtzitting is verschenen, een bevel tot medebrenging van de verdachte als bedoeld in artikel 495a lid 2 Sv achterwege laten indien de persoonlijke verschijning van de verdachte ‘noch noodzakelijk noch gewenst is’. Blijkens de in 2.5 weergegeven overwegingen heeft het hof geoordeeld dat op grond van de daarin genoemde bijzondere omstandigheden een bevel tot medebrenging van de verdachte achterwege moet worden gelaten. Aldus heeft het hof niet het juiste criterium toegepast. De beslissing van het hof is daarom ontoereikend gemotiveerd.

Witwassen – Het hof heeft met de overweging dat artikel 420bis lid 1 onder a Sr moet worden beschouwd als een voortdurend delict, tot uitdrukking gebracht dat het verbergen of verhullen als bedoeld in die bepaling ook ziet op het verborgen en verhuld houden, en derhalve op gedragingen waardoor het verborgen of verhuld zijn voortduurt, zodat het tenlastegelegde feit ook te X kan zijn gepleegd. Dat oordeel geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

Vordering benadeelde partij – Voor zover het middel bedoelt te klagen dat de verdachte tot geen hogere schadevergoeding is gehouden dan tot het bedrag dat hij door het bewezenverklaarde misdrijf heeft verworven, miskent het dat het hier niet gaat om de toepassing van artikel 36e Sr, maar om de toepassing van artikel 36f Sr. Ook voor het overige faalt het middel, nu het oordeel van het hof niet blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en toereikend is gemotiveerd.

Belediging – Het kennelijke oordeel van het hof dat de bewezenverklaarde uitlatingen ter kennis van het publiek zijn gebracht, geeft niet blijk van een onjuiste opvatting van het delictsbestanddeel ‘zich in het openbaar uitlaten’ als bedoeld in artikel 137c Sr.

Herziening – Nu de aanvraag op dezelfde gronden steunt die in ECLI:NL:HR:2012:BY5685 ongenoegzaam zijn geoordeeld, kan zij niet worden ontvangen.