Het oordeel van het hof dat het vormverzuim een aanzienlijke schending van een belangrijk strafvorderlijk voorschrift of rechtsbeginsel oplevert en sprake is van een zo ingrijpende inbreuk op een grondrecht van verdachte dat toepassing van bewijsuitsluiting noodzakelijk moet worden geacht, is ontoereikend gemotiveerd, reeds omdat het hof niet kenbaar aandacht heeft besteed aan de overige in artikel 359a lid 2 Sv genoemde factoren.

Het middel, dat de klacht bevat dat het onder 2 bewezenverklaarde – in het bijzonder voor zover dat inhoudt dat sprake was van handelingen die betrekking hadden op een hoeveelheid van een materiaal bevattende MDMA en/of MDA en/of MDEA – niet uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen kan volgen, is onterecht voorgesteld, nu de bewezenverklaring naar de eis der wet met redenen is omkleed.

Het oordeel van de rechtbank dat het niet hoogst onwaarschijnlijk is dat de strafrechter, later oordelend, ‘de inbeslaggenomen personenauto’ zal verbeurdverklaren is, gelet op de ingevolge artikel 33a Sr geldende vereisten voor verbeurdverklaring en in aanmerking genomen hetgeen in de raadkamer is aangevoerd, niet zonder meer begrijpelijk, aangezien de auto niet in verband met een verdenking ter zake valsheid in geschrift of witwassen in beslag is genomen.

Uit de door het hof gebezigde bewijsvoering kan niet worden afgeleid dat de verdachte de beschikking had over gelden op een genoemde bankrekening noch dat vanaf genoemde bankrekening en de bankrekening bij een andere bank te Spanje ‘gelden zijn overgemaakt’ naar bankrekeningen van een betrokkene. Wat betreft de bewezenverklaring van het witwassen kan uit de door het hof gebezigde bewijsmiddelen niet worden afgeleid dat het in de bewezenverklaring bedoelde geldbedrag onmiddellijk of middellijk afkomstig was uit enig misdrijf.

In het onderhavige geval heeft de doorzoeking plaatsgevonden in het kantoor van klaagster. In haar klaagschrift en bij de behandeling in de raadkamer heeft klaagster aangevoerd dat zich onder het inbeslaggenomene correspondentie en andere communicaties bevinden ten aanzien waarvan haar advocaten zich beroepen op hun verschoningsrecht. Het oordeel van de rechtbank dat deze stelling van klaagster in haar algemeenheid niet als juist kan worden aanvaard, is ontoereikend gemotiveerd.

De omstandigheid dat het besluit tot ongeldigverklaring van het rijbewijs per aangetekende brief aan verdachte is verzonden en niet retour is gekomen naar het CBR is niet voldoende voor het bewijs dat verdachte wist of redelijkerwijs moest weten dat zijn rijbewijs ongeldig was verklaard.

De Hoge Raad verklaart de betrokkene niet-ontvankelijk in het cassatieberoep, nu niet tijdig door een raadsman een schriftuur houdende middelen van cassatie is ingediend.

Het oordeel van het hof dat verdachte, mede als gevolg van de door hem ingenomen alcoholhoudende drank, aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend is geweest, waardoor hij de voetgangster niet heeft gezien en in aanrijding met haar is gekomen, en dat sprake is van schuld in de zin van artikel 6 WVW 1994 geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting, terwijl het evenmin onbegrijpelijk is.

Mede gelet op hetgeen namens de verdachte in dit verband is aangevoerd, is de bewezenverklaring niet toereikend gemotiveerd wat betreft het wegnemen met het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening.

Gelet op de door het hof als gevoelige plaatsen aangemerkte delen van het lichaam waarop de tatoeages zijn geplaatst en in aanmerking genomen dat de tatoeages zonder medisch ingrijpen blijvend zullen zijn, geeft het oordeel van het hof dat sprake is van zwaar lichamelijk letsel, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.