Het hof heeft zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en toereikend gemotiveerd geoordeeld dat sprake is geweest van mishandeling, mede gezien het feit dat de verdachte de besnijdenis van zijn zoons welbewust heeft laten uitvoeren zonder toestemming van hun moeder.

De civiele rechter heeft de vordering van benadeelde partij reeds bij een uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis gedeeltelijk toegewezen en gedeeltelijk afgewezen. Het oordeel van het hof dat de benadeelde partij daarom geen belang heeft bij haar vordering in het strafgeding geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en behoeft geen nadere motivering.

Het middel is gegrond nu niet blijkt dat binnen een jaar na de uitspraak van het hof op de wijze als bedoeld in genoemd arrest een verstekmededeling is betekend. Dit moet leiden tot vermindering van de aan de verdachte opgelegde gevangenisstraf.

De Hoge Raad is van mening dat nader onderzoek noodzakelijk is alvorens een beslissing kan worden genomen over de vraag of er sprake is van een novum als bedoeld in artikel 457 lid 1 sub c Sv.

Nu de verklaring van de verdachte niet alle onderdelen van het bewezenverklaarde betreft, is het kennelijke oordeel van het hof dat de verdachte het bewezenverklaarde duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend, niet zonder meer begrijpelijk.

De overweging van het hof dat de verdachte ‘willens en wetens minstgenomen de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij valse aantijgingen deed’ getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, nu voor een bewezenverklaring van het bestanddeel ‘wetende dat’ voorwaardelijk opzet ontoereikend is.

Het hof heeft zijn oordeel dat sprake is van medeplegen onvoldoende gemotiveerd. Voorts formuleert de Hoge Raad aandachtspunten voor de strafrechtelijke beoordeling van het medeplegen.  

Uit de inhoud van de door het hof gebezigde bewijsvoering kan niet volgen dat de verdachte opzettelijk voordeel heeft getrokken uit door misdrijf verkregen geld.

Nu in de bewezenverklaring geen delictsgedraging is opgenomen, heeft het hof ten onrechte het bewezenverklaarde gekwalificeerd als ‘schuldwitwassen, meermalen gepleegd’.

De overweging van het hof dat de verdachte ‘willens en wetens minstgenomen de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij valse aantijgingen deed’ getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, nu voor een bewezenverklaring van het bestanddeel ‘wetende dat’ voorwaardelijk opzet ontoereikend is.