De beslissing van het hof om tegen verdachte verstek te verlenen en het onderzoek ter terechtzitting voort te zetten is, achteraf bezien onjuist, nu blijkt dat verdachte ten tijde van de behandeling van zijn strafzaak in hoger beroep in verband met een andere zaak in België was gedetineerd.

Ondanks het feit dat sprake is van een onjuiste kwalificatie, kan het middel niet tot cassatie leiden.

De rechtbank heeft in haar beschikking niet blijk gegeven de feiten en omstandigheden die klaagster aan haar bezwaar tegen de vordering ten grondslag heeft gelegd, te hebben onderzocht.

De dagvaarding in hoger beroep is rechtsgeldig betekend.

Zo al moet worden aangenomen dat de rechtbank met haar oordeel dat het klaagschrift gegrond is de juiste maatstaf heeft toegepast, is dat oordeel zonder nadere motivering, die ontbreekt, niet begrijpelijk.

Het oordeel dat het voorschrift vervat in de tweede volzin van artikel 51 Sv ten aanzien van de inleidende dagvaarding en de oproeping voor de nadere terechtzitting in eerste aanleg niet is geschonden, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd.

Het hof heeft uit de omstandigheden kunnen afleiden dat sprake was van tijdelijke verhindering in de uitoefening van de normale bezigheden als bedoeld in artikel 6 WVW 1994.

De officier van justitie wordt niet-ontvankelijk verklaard in de vervolging, nu blijkt dat de verdachte is overleden.

De vaststelling dat ‘de verdachte eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten, zij het andersoortige feiten’ en dat dit de verdachte ‘er kennelijk niet van [heeft] weerhouden de onderhavige feiten te plegen’ is niet zonder meer begrijpelijk aangezien voormeld uittreksel daarvoor geen steun biedt.

De door het hof gestelde bijzondere voorwaarde betreft niet het gedrag van de veroordeelde.