De strafvermindering wegens overschrijding van de redelijke termijn in cassatie wordt toegepast in de samenhangende strafzaak.

De vraag of het de feitenrechter gelet op artikel 314 lid 2 Sv na wijziging van de tenlastelegging is toegestaan het onderzoek van de zaak zonder toestemming van de verdachte of diens uitdrukkelijk gemachtigd raadsman aanstonds voort te zetten op de in artikel 314 lid 1 tweede volzin Sv genoemde grond, moet ontkennend worden beantwoord.

De bij de aanvraag tot herziening overgelegde verklaring wekt niet een ernstig vermoeden als bedoeld in artikel 457 lid 1 aanhef en onder c Sv.

De strafvermindering wegens overschrijding van de redelijke termijn in cassatie wordt toegepast in de samenhangende strafzaak.

Anders dan het hof heeft overwogen, bieden de feiten waarvan het hof bij de bewijsvoering is uitgegaan, onvoldoende grond voor het oordeel dat de verdachte zich, zoals is bewezenverklaard, schuldig heeft gemaakt aan het tezamen en in vereniging met een ander opzettelijk ‘telen’ van hennepplanten.

Het oordeel dat de dood van het slachtoffer niet redelijkerwijs toe te rekenen is aan de gedragingen van de dader omdat ‘er een reële mogelijkheid bestaat dat het slachtoffer ook zou zijn overleden als de tenlastegelegde gedragingen van de verdachte waren uitgebleven’, is ontoereikend gemotiveerd.

Het oordeel van het hof dat het voorhanden hebben van de geldbedragen witwassen oplevert is ontoereikend gemotiveerd, aangezien uit de bewijsvoering niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele voorhanden hebben van deze geldbedragen doordat de gedragingen van de verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst ervan. De Hoge Raad spreekt de verdachte om doelmatigheidsredenen zelf vrij.

Het hof heeft ontoereikend gemotiveerd dat de verdachte zich gedurende enige tijd heeft kunnen beraden op het besluit de twee agenten van het leven te beroven en dat hij niet heeft gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling.

Het oordeel van het hof dat het voorhanden hebben van de geldbedragen witwassen oplevert is ontoereikend gemotiveerd, aangezien uit de bewijsvoering niet kan worden afgeleid dat sprake is van meer dan het enkele voorhanden hebben van deze geldbedragen doordat de gedragingen van de verdachte ook (kennelijk) gericht zijn geweest op het daadwerkelijk verbergen of verhullen van de criminele herkomst ervan. De Hoge Raad spreekt de verdachte om doelmatigheidsredenen zelf vrij.

Het oordeel van het hof dat de aangeefster na beëindiging van de behandelsessies niet meer aangemerkt kon worden ‘iemand die zich als patiënt of cliënt aan zijn hulp of zorg toevertrouwd’, zodat de seksuele handelingen die tussen beiden plaatsvonden niet kunnen worden aangeduid als ‘ontucht plegen’, getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting.