Het middel klaagt terecht over het oordeel van het hof dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 lid 1 EVRM in de appèlfase niet is overschreden.

Gelet op het feit dat niet binnen de door de wet gestelde termijn cassatie is ingesteld en in aanmerking genomen dat de verdachte was verschenen ter terechtzitting van het hof naar aanleiding waarvan het arrest is gewezen, kan hij ingevolge artikel 432 lid 1 aanhef en onder b Sv in het beroep niet worden ontvangen.

Gelet op de verklaring van betrokkene ter terechtzitting is het oordeel van het hof dat het aandeel van de ander kleiner is in vergelijking met het aandeel van betrokkene, ook in het licht van hetgeen door en namens de betrokkene ter terechtzitting in hoger beroep is aangevoerd, niet onbegrijpelijk.

Het in hoger beroep bewezenverklaarde ‘redelijkerwijs had moeten vermoeden dat het een door misdrijf verkregen goed betrof’ kan niet zonder meer uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen worden afgeleid.

Het hof heeft zonder blijk te geven van een onjuiste rechtsopvatting en toereikend gemotiveerd geoordeeld dat sprake is geweest van mishandeling, mede gezien het feit dat de verdachte de besnijdenis van zijn zoons welbewust heeft laten uitvoeren zonder toestemming van hun moeder.

De civiele rechter heeft de vordering van benadeelde partij reeds bij een uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis gedeeltelijk toegewezen en gedeeltelijk afgewezen. Het oordeel van het hof dat de benadeelde partij daarom geen belang heeft bij haar vordering in het strafgeding geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en behoeft geen nadere motivering.

Het middel is gegrond nu niet blijkt dat binnen een jaar na de uitspraak van het hof op de wijze als bedoeld in genoemd arrest een verstekmededeling is betekend. Dit moet leiden tot vermindering van de aan de verdachte opgelegde gevangenisstraf.

De Hoge Raad is van mening dat nader onderzoek noodzakelijk is alvorens een beslissing kan worden genomen over de vraag of er sprake is van een novum als bedoeld in artikel 457 lid 1 sub c Sv.

Nu de verklaring van de verdachte niet alle onderdelen van het bewezenverklaarde betreft, is het kennelijke oordeel van het hof dat de verdachte het bewezenverklaarde duidelijk en ondubbelzinnig heeft bekend, niet zonder meer begrijpelijk.

De overweging van het hof dat de verdachte ‘willens en wetens minstgenomen de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij valse aantijgingen deed’ getuigt van een onjuiste rechtsopvatting, nu voor een bewezenverklaring van het bestanddeel ‘wetende dat’ voorwaardelijk opzet ontoereikend is.