Hetgeen het hof heeft vastgesteld – waarbij het hof verdachtes antecedenten op het gebied van de Opiumwet heeft genoemd – brengt mee dat de verbalisanten tot het instellen van het onderzoek aan de kleding op grond van artikel 9 lid 2 Ow niet bevoegd waren. Het enkele hebben van antecedenten ter zake levert immers nog geen ernstige bezwaren in de zin van voornoemde bepaling op die tot onderzoek aan de kleding van verdachte kon leiden, ook niet in combinatie met de overige vastgestelde feiten en onderzoek. Dit behoeft niet tot cassatie te leiden, nu uit de vaststellingen van het hof onmiskenbaar kan worden afgeleid dat de verbalisanten ten aanzien van verdachte voldoende ernstige bezwaren hadden kunnen aannemen ter zake van zijn betrokkenheid bij woninginbraken, indien zij niet waren uitgegaan van het bestaan van ernstige bezwaren op grond van de Opiumwet. De enkele omstandigheid dat het onderzoek aan de kleding van verdachte heeft plaatsgevonden toen hij te dier zake nog niet was aangehouden en aan dit in artikel 56 Sv gestelde vereiste nog niet was voldaan, kan niet worden aangemerkt als een verzuim waardoor een belangrijk strafvorderlijk voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden. Voor bewijsuitsluiting is dan geen plaats.

De Hoge Raad herhaalt relevante overwegingen uit ECLI:NL:HR:1989:ZC8253. Uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat verdachte 1,5 jaar na het ‘lenen’ van de geldbedragen het geld nog niet had teruggegeven ondanks zijn toezegging het geld binnen 1,5 uur respectievelijk dezelfde dag terug te brengen. Gelet hierop alsmede gelet op de omstandigheden waaronder verdachte het geld heeft geleend, heeft het hof kennelijk afgeleid dat verdachte als heer en meester heeft beschikt over de geldbedragen. ’s Hofs oordeel dat verdachte zich aldus de bedragen wederrechtelijk heeft toegeëigend geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is toereikend gemotiveerd. Conclusie A-G: anders.

De Hoge Raad verklaart verdachte niet-ontvankelijk in het beroep, nu niet binnen de in artikel 437 lid 2 Sv genoemde termijn door een raadsman een schriftuur houdende middelen van cassatie is ingediend.

Nu in cassatie ervan moet worden uitgegaan dat een proces-verbaal van de terechtzitting van de rechtbank niet is opgemaakt, kan niet worden vastgesteld of de dag van de uitspraak op die terrechtzitting is bekendgemaakt. Het proces-verbaal van de terechtzitting is in beroep de enige kenbron voor de ter terechtzitting in acht genomen vormen (ECLI:NL:HR:2005:AU1993). Anders dan het hof heeft geoordeeld kan die bekendmaking niet worden afgeleid uit de aantekeningen op de door de A-G bij het hof overgelegde zittingslijst van de terechtzitting van de rechtbank. ’s Hofs oordeel dat binnen 14 dagen na de uitspraak van de rechtbank door betrokkene hoger beroep had moeten worden ingesteld, is ontoereikend gemotiveerd.

1. Afwijzing getuigenverzoek. Herstelmogelijkheid maatstaf. Regiezitting. 2. Aanwijzing opsporing en vervolging inzake seksueel misbruik. 3. Vordering beledigde partij. Schadevergoedingsmaatregel.

De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2009:BJ9796. Het gebruik van het woord ‘mierenneuker’ is op zichzelf niet beledigend, zodat in casu de vraag of dit belediging oplevert afhangt van de context waarin dat woord is gebezigd. Gelet op de context geeft ’s hofs oordeel dat i.c. het woord ‘mierenneuker’ de strekking heeft de personen tot wie de uitlatingen waren gericht in hun eer en goede naam aan te tasten en dat dit woord derhalve i.c. als beledigend moet worden aangemerkt niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is dat oordeel evenmin onbegrijpelijk.

De in de tenlastelegging en bewezenverklaring genoemde technische voorschriften ‘ICAO-TI 2009-2010’ – waarmee verdachte in strijd zou hebben gehandeld – hadden ten tijde van het plegen van het onderhavige strafbare feit nog geen rechtskracht. Immers verkregen voornoemde voorschriften ex artikel 6.51 lid 1 Wet Luchtvaart i.v.m. artikel 1 Besluit vervoer gevaarlijke stoffen door de lucht hier te lande pas rechtskracht op het moment dat de vertaling daarvan ter inzage was gelegd bij het toenmalige ministerie van Verkeer en Waterstaat en bij de Inspectie Verkeer en Waterstaat, en de minister van Verkeer en Waterstaat die inzage bekend had gemaakt door middel van publicatie in de Staatscourant, hetgeen op 14 april 2009 is geschied. Het hof heeft ten onrechte geoordeeld dat deze voorschriften ‘ICAO-TI 2009-2010’ ‘niet eerst van kracht zijn geworden na bekendmaking in genoemde Staatscourant’. Uit de technische voorschriften ‘ICAO-TI 2007-2008’ i.v.m. artikel 1 Besluit vervoer gevaarlijke stoffen door de lucht vloeit voort dat deze in NL van kracht waren tot het moment waarop de nieuwe versie daarvan ‘ICAO-TI 2009-2010’ van kracht werd, te weten tot 14 april 2009. Ten tijde van het plegen van de feiten i.c. was de oude versie derhalve nog immer van kracht. Het hof heeft blijkens zijn overwegingen geoordeeld dat de in de tenlastelegging opgenomen gedeelten van voorschriften in de beide versies van de ICAO-TI identiek zijn, dat ten tijde van het onderhavige delict een Nederlandse vertaling van de ICAO-TI 2007-2008 beschikbaar was en voor verdachte o.g.v. de reeds voorhanden Engelse vertaling van de ICOA-TI 2009-2010 voorzienbaar was dat deze voorschriften materieel geen wijzigingen zouden ondergaan t.o.v. die voorschriften in de versie van 2007-2008. Dat oordeel is in cassatie niet bestreden.

Niet-ontvankelijkverklaring verdachte in zijn cassatieberoep, nu niet binnen de in artikel 437 lid 2 Sv genoemde termijn door een raadsman een schriftuur houdende middelen van cassatie is ingediend

Het oordeel van het hof dat ‘niet aannemelijk is geworden dat verdachte heeft gehandeld ter noodzakelijke verdediging van zichzelf tegen een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding’ is, zonder nadere motivering die ontbreekt, niet begrijpelijk.

De Hoge Raad herhaalt ECLI:NL:HR:2013:150 m.b.t. verwerven en voorhanden hebben van voorwerpen verkregen uit eigen misdrijf. Deze rechtsregels hebben slechts betrekking op het geval dat verdachte voorwerpen heeft verworven of voorhanden heeft gehad, terwijl aannemelijk is dat die voorwerpen afkomstig zijn uit een door verdachte zelf begaan misdrijf. Uit het proces-verbaal ter terechtzitting in hoger beroep noch uit de aan dat proces-verbaal ter terechtzitting gehechte pleitaantekeningen blijkt dat door of namens verdachte is aangevoerd dat het aangetroffen geldbedrag afkomstig is uit eigen misdrijf, terwijl uit de door het hof gebezigde bewijsvoering evenmin rechtstreeks voortvloeit dat aannemelijk is dat het geldbedrag afkomstig is uit een door verdachte zelf begaan misdrijf.