De Hoge Raad herhaalt HR 22 januari 2013, ECLI:NL:HR:BY8357, NJ 2013/75 met betrekking tot het voor het gedekt houden van een onvolkomen schriftelijke volmacht van een advocaat aan een griffiemedewerker om hoger beroep in te stellen. Het hof heeft genoemd arrest miskend, nu uit het proces verbaal van de terechtzitting in hoger beroep blijkt dat de betrokkene en de raadsman op die terechtzitting zijn verschenen en het aldaar verhandelde bezwaarlijk anders kan worden verstaan dan dat aan de verlening van de (onvolkomen) volmacht de wens van betrokkene ten grondslag lag om (op rechtsgeldige wijze) hoger beroep in te stellen.

De Hoge Raad herhaalt HR 30 juni 2009, ECLI:NL:HR:2009:BH3079, NJ 2009/349. Uit de enkele omstandigheid dat de advocaat die verdachte na zijn aanhouding voorafgaand aan zijn eerste verhoor door de politie heeft geraadpleegd niet heeft medegedeeld dat hij bij het verhoor van verdachte aanwezig wenste te zijn, kan niet volgen dat verdachte ondubbelzinnig afstand heeft gedaan van het recht zich tijdens het verhoor door de politie te laten bijstaan door een raadsman of een andere vertrouwenspersoon. ’s Hofs oordeel dat ‘onder deze omstandigheden geen sprake [is] van schending van de geldende normen ten aanzien van rechtsbijstand van de verdachte’ is niet begrijpelijk. Het hof had de verklaring die de minderjarige verdachte heeft afgelegd zonder dat hij tijdens het verhoor door een raadsman of andere vertrouwenspersoon is bijgestaan niet voor het bewijs mogen bezigen. Gelet op de inhoud van de verklaring die verdachte op de terechtzititng in eerste aanleg heeft afgelegd en die door het hof als bewijsmiddel is gebruikt, moet worden geoordeeld dat verdachte geen rechtens te respecteren belang heeft bij vernietiging van het bestreden arrest. Het middel kan niet tot cassatie leiden.

De Hoge Raad herhaalt HR 3 oktober 2006, ECLI:NL:HR:2006:AW3559 inhoudende dat uit de bepalingen van het BW voortvloeit dat verdachte ten gevolge van zijn onrechtmatige gedragingen jegens de benadeelde partij jegens deze schadeplichtig is en dat hij zonder ingebrekestelling tevens de wettelijke rente verschuldigd is vanaf het moment dat de schade is ingetreden. Door te bepalen dat het toegewezen bedrag van de vordering van de benadeelde partij pas vanaf de dag waarop het Hof zijn arrest heeft uitgesproken wordt vermeerderd met de wettelijke rente, heeft het hof het voorgaande miskend. De Hoge Raad doet de zaak zelf af.

Nu de AG bij de Hoge Raad zich tot de rechtbank heeft gewend, hetgeen geleid heeft tot toezending van het in de conclusie genoemde proces verbaal, behoort de raadsman van verdachte, die klaagt dat dit proces verbaal niet overeenkomstig artikel 327 Sv is ondertekend, in de gelegenheid te worden gesteld van dit nagezonden stuk kennis te nemen teneinde zich schriftelijk daarover te kunnen uitlaten voordat op het cassatieberoep verder wordt beslist. De Hoge Raad stelt een termijn van twee weken en houdt elke verdere beslissing aan.

De Hoge Raad verklaart de aanvraag tot herziening gegrond en verwijst de zaak naar het Gerechtshof 's-Hertogenbosch, opdat de zaak op de voet van artikel 472 lid 2 Sv opnieuw zal worden berecht en afgedaan.

De vaststelling dat verdachte blijkens een hem betreffend uittreksel justitiële documentatie, gedateerd 16 juli 2012, ‘reeds eerder onherroepelijk is veroordeeld voor het plegen van strafbare feiten. Dat heeft hem er kennelijk niet van weerhouden het onderhavige feit te plegen’, is niet zonder meer begrijpelijk aangezien voormeld uittreksel justitiële documentatie daarvoor geen steun biedt. De strafoplegging is daarom ontoereikend gemotiveerd.

Mede gelet op ECLI:NL:HR:2013:1430, betreffende de reikwijdte van een partiële vernietiging in cassatie, heeft het hof na terugwijzing van de zaak terecht opnieuw beslist omtrent de vorderingen tul. ’s Hofs motivering van die beslissing moet aldus worden verstaan dat het hof daarin tot uitdrukking heeft gebracht dat die beslissing steunt op dezelfde – door het hof overgenomen en tot de zijne gemaakte – gronden als vermeld in het eerste arrest. Het middel mist derhalve feitelijke grondslag.

Het hof heeft aannemelijk geoordeeld dat sprake was van een ogenblikkelijke wederrechtelijke aanranding van X. Het hof heeft echter niet aannemelijk geacht dat ‘verdachtes uithaal geboden was ter noodzakelijke verdediging’ nu die klap ‘onnodig was’ omdat X de aanval blijkbaar kon ontwijken en de duw van Y blijkbaar ook genoeg was om de aangever ‘aan de kant te krijgen’. Gelet op het tijdsverloop zoals daarvan blijkt uit ’s hofs overwegingen – waarbij dat ontwijken en duwen plaatsvonden na (het begin van) de aanranding en na de uithaal van verdachte – heeft het hof zijn oordeel niet begrijpelijk gemotiveerd.